SCHIJNDEL – Het aantal foodtrucks is in een paar jaar tijd verdubbeld. Middenin de coronacrisis vond creatieveling Theo van Den Dungen (55) hierin ook zijn passie. ,,‘Als je ooit nog wat anders wil, moet je het nú doen’, zei mijn vriendin.”
“De domeinnaam Satheo heb ik al in 2003 laten vast leggen”, vertelt Theo van den Dungen in de serre aan zijn huis in Schijndel. Dikke mappen met administratie liggen op tafel ‘Satheo betalingen 2022′. ,,Ik stond op een feestje met twee van die stokjes in m’n hand.” Hij gebaart alsof hij zichzelf spiest. ,,‘Wat is dit?’, vroeg ik aan een vriend. ‘Satheo’.” Hij lacht.
Een foodtruck was eigenlijk niet zijn droom. ,,Ik wilde een restaurantje. Maar dan wel in het buitenland, ergens waar het warm is. Op een scootertje in de zon inkopen doen. Ik zag het al helemaal voor me.” Maar naar het buitenland vertrekken zit er niet in. ,,Ik heb een zoon van veertien met autisme. Die kan ik niet zomaar achterlaten.”
Gepantserde bus
De gepantserde ME-bus die hij omtoverde tot foodtruck vond hij per toeval. ,,Via marktplaats had ik een andere bus gezien. Ik kwam daar kijken en zag deze staan. ‘Die wil ik’, zei ik. Maar die man wilde hem echt niet kwijt. Loslaten dacht ik. Maar toen begon ik te dromen over die bus. Dus ik heb een bod gedaan en toen kreeg ik hem.”
Bus opgeknapt, een logo ontworpen, shirtjes gedrukt: allemaal in hetzelfde thema. En goed eten natuurlijk. Drie stokjes saté met verschillende soort vlees, broodje erbij: ,,En mooi opmaken ook, bosuitje, kroepoek.” En toen aan de slag.
Te vol gepland
,,Ik sta bijna iedere dag wel ergens. In de weekenden vaak op festivals of privéfeestjes en doordeweeks bij zakelijke lunches.” Van den Dungen grijnst: ,,Met het vol plannen van de agenda was ik even vergeten dat je alles ook moet opbouwen en afbreken en tussendoor moet schoonmaken.”
Nu is van Den Dungen hard werken wel gewend. Hij begon zijn carrière in de horeca, had achttien jaar lang een stand-bouwbedrijf en werkte daarna nog in de duurzaamheidsbranche. Maar dat is niet alles. Van den Dungen had altijd wel een projectje ernaast.
Parkeerschijf voor ligbedjes
Zo bedacht hij een parkeerschijf voor ligbedjes bij het zwembad, om te voorkomen dat badgasten eindeloos bedjes bezet houden. Je legt de schijf op je ligbedje met de wijzer op het moment dat je gaat zwemmen. Is er een uur voorbij en ben je nog niet terug, dan mag iemand anders het ligbed nemen.
Diezelfde ‘parkeerschijf’ paste hij toe op laadpalen voor elektrische auto’s. Je legt hem voor het raam van je auto zodat anderen kunnen zien hoe laat de laadpaal vrij komt.
Koken deed hij altijd al graag, als hobby erbij. ,,Ieder jaar nam ik drie weken vrij om de catering voor de vrijwilligers op Paaspop te doen. We bouwden zelf een tent met een keukentje, deden de boodschappen bij de plaatselijke supermarkt.”
Paaspop
Het was dan ook een droom toen hij afgelopen april met zijn bus op het festival stond. ,,Super vet. Paaspop voelt echt als thuis. Dat publiek is ook zo leuk, oude rockers. Maar ik kan ook genieten van kleine hapjes maken voor een intiem dinertje.”
Ook die setting is hem niet onbekend. Jarenlang kookte van Den Dungen voor eenzame ouderen. Gewoon bij hem thuis. ,,Die haalde ik dan allemaal op en dan maakten we drie gangen voor ze. Dat was zó ontzettend leuk. Een van hen wordt binnenkort negentig. Op zijn feest sta ik dan met de foodtruck. Hoe mooi is dat?”
Onderlinge concurrentie
Afgelopen week nog kwam de Kamer van Koophandel met cijfers: het aantal foodtrucks in Nederland is de afgelopen vijf jaar meer dan verdubbeld. Het zijn er nu zo’n 2500. Is het nu dan knokken voor een plaatsje op een festival? ,,Nee hoor. Er is zoveel behoefte aan foodtrucks. Als je nu niet volgeboekt zit, doe je echt iets heel erg verkeerd.”
Maar onderlinge concurrentie is er weldegelijk. De gedoodverfde vijand van de foodtruck: de frietkar. ,,Friet en snacks zijn zó goedkoop in te kopen. Er zitten grote marges op en nog ligt de verkoopprijs relatief laag. Dus als je naast een frietkar staat, baal je wel even.”
Klagen over prijs
Dat mensen klagen over de prijs van eten uit foodtrucks, daar kan Van den Dungen dan ook niet zo goed tegen. ,,Je moet een deel van je winst afstaan aan de organisatie, soms ook nog een vast bedrag betalen om ergens te staan. Verder heb ik inkoopkosten van het eten, personeel, brandstof en ook nog mijn eigen salaris.”
En dan die stokjes, waarop hij zijn eten serveert. ,,Dat maakt het nog dubbel zo duur. Andere foodtrucks met saté serveren het vlees vaak los in een bakje, maar dat wilde ik niet.” Nee, het is geen vetpot. ,,Mijn vriendin gaat eigenlijk altijd mee in de weekenden om te helpen en die werkt voor niets, anders zouden we het niet redden.”
Pensioen
Toch geniet Van den Dungen volop van zijn bestaan als Satheo. ,,Het is meer dan alleen het eten. Dat mensen een smile op hun gezicht krijgen als ze mijn bus zien, dat is zo vet. Ieder weekend is een feestje.”
Gaat hij dit dan wél tot zijn pensioen doen? Het blijft even stil. ,,Dat is wel de bedoeling. Het is echt zwaar werk, maar ik word hier wel het aller gelukkigst van.”
Bron: Brabants Dagblad
